21 juni: Zomerzonnewende, Midzomer, Litha

Litha is ook bekend onder de namen Midzomer, Zomer solstitium en Zomerzonnewende. Dit feest wordt traditioneel op de vooravond van de zomerzonnewende gevierd op 21 juni, zomer equinox, de langste dag, en de kortste nacht, nadien zullen de dagen terug korter worden tot Yule.

Met Litha bereikt alles een hoogtepunt, alles om ons heen is groen en vruchtbaar. In het plantenrijk gaat de groei nu over in rijping. Ook is het een keerpunt in de cyclus, we vieren deze langste dag vol overvloed, vruchtbaarheid en vreugde maar tegelijk markeert deze dag de overgang naar de donkere tijd van het jaar.

Litha is een vrolijk jaarfeest geweest, er werd muziek gemaakt in de vorm van drums, zang en dans.  Naast de vreugde is ook bezinning de boodschap. 
De midzomervuren werden aangestoken voor reiniging, bescherming en de hoop. Om geluk af te dwingen werd er door de vuren gesprongen en werden lantaarns rond de huizen gehangen. De hoop dat de zon zijn warmte lang genoeg zal behouden, zodat er een goede oogst zou zijn. Vaak werd er tijdens deze kortste nacht niet geslapen. 

De zonnegod die driemaal over Moeder aarde streelt en haar zo het respect geeft dat haar toekomt. Hij verwarmd haar, zodat de vrucht die zij draagt kunnen groeien en rijpen. Zo zullen ook de mannen hun zwangere vrouwen respecteren en hun wonder laten geschieden. Het is de tijd der geboorte en wedergeboorte. 

In de Westerse kerk is dit het feest van St. Jan de Doper die door het ritueel van de doop met water, de mensen zuiverde en liet herboren worden.

​

​

24 juni: ​Sint Jan:

Het feest van Johannes de Doper wordt al in 506 tot de hoofdfeesten gerekend. Het was de geboortedag van Johannes de Doper die een half jaar voor Christus geboren was. Het midzomerfeest moest wijken, hoewel de naam veranderde, het feest bleef gelijk, het feest werd omgedoopt.

Fijn gewreven geven de bloemen een rode kleur af. Dit is het St. Jans bloed. Ze zouden ontstaan zijn door de bloedspatten van St. Jan. De plant wordt om die reden wel St. Janskruid genoemd. De plant zou op 29 augustus het meest aan rode sappen bezitten, de datum van onthoofding van Johannes. Deze heilige zou op 24 juni geboren zijn, ze bloeit rond 24 juni en op deze dag wordt het Sint Jansfeest gevierd. Hierin onderscheidt hij zich van alle andere heiligen waarvan alleen de sterfdag gevierd wordt, hij heeft namelijk twee feesten, namelijk 24 juni omdat hij 6 maanden voor Chr. ontvangen is en zijn onthoofding op 29 augustus. St. Jan is geboren 6 maanden voor Christus. Het feest zou een herinnering zijn aan het gebeente van Johannes dat verbrand werd op die dag. De verza­melde bloemen zouden een herinnering zijn dat Johannes bloemen voor de hemel verzameld had. Dit is een gekerstend gebruik dat voorheen op 21 juni werd gedateerd, de dag van de midzomerzonnewende. Door een onvolledige herziening van de Gregoriaanse kalender valt Sint Jan (en kerstmis) drie dagen later dan de originele feesten.

Hij was een licht, een brandend en helder licht zoals Christus hem noemde. Nu geloofde men dat het kwaad geen uitwerking meer had als het St. Jansevangelie gelezen was. Werd er 's nachts iets verdacht gezien dan diende het St. Jans evangelie gebeden te worden. Dit gebruik van het St. Jansevangelie werd op 18 augustus 1601 in synode van Gouda verboden.

In de general prologue vertelt Chaucer (1387): "So plesaunt was his 'In principio', de openingswoorden van de gospel van St. Jan die in de middeleeuwen het middel was tegen de duivelse machten. Vele Johanneslegenden hebben zich om de 24ste juni gegroepeerd en stammen uit de heidense tijd. Zoals het Johannesbad, de bloemenoffers aan de stroom en het Johannesvuur. Dit laatste gebruik komt nog in vele gebieden voor waar het vuur op de vooravond wordt aangestoken.